Hideaway (B) Members Only :-) Belsele (22-04-2018) reporter & photo credits: Marcel info band: Hideaway © Rootsville 2018

Het hoeft niet altijd een festival te zijn of een optreden in één of andere concertzaal of juke joint ergens te lande. Soms beland je ergens op een feestje en blijkt dat er daar een bluesband komt optreden. Zo had ik gisteren het geluk uitgenodigd te zijn op een feestje waar de hoofdact Hideaway was. Nou moe! Laat mij nu toch even mijn fototoestel te hebben meegebracht en een stukje papier en een stylo bij de hand te hebben gehad, waardoor ik het dan ook niet kon laten om een klein verslagje neer te pennen.

Hideaway is een Vlaamse bluesband met Brugse roots. De band bestaat ondertussen al meer dan dertig jaar en heeft er dan ook een rijk verleden op zitten. Ze hebben de Belgische blues Challenge gewonnen en mochten ons land vertegenwoordigen op het European Blues Challenge, wat ze ook met verve deden met een mooie vijfde plaats. De band bestaat nog steeds uit Ralph Bonte (zang en gitaar), Jean-Marie Herman (gitaar), Johan Guidee (drums), Eric Vandekerckhove (bas), Geeraard De Groote (sax) en Patrick Cuyvers (toetsen).

Hideaway is veel meer dan een gewone bluesband. Het is de ultieme en perfecte mix van alle mogelijke stijlen binnen het genre. De band slaagt er altijd in om een goeie drive in hun optreden te houden en ervoor te zorgen dat de luisteraar steeds geboeid aan het luisteren is. Ze doen dat omdat het repertoire zo gevarieerd is en enorm pakkend. Alles is aanwezig. Blues, wat soul, een beetje cajun, een streepje Louisiana, een tikkeltje rock… perfect gewoon. Daarom is de band nog steeds één van mijn favoriete bluesbands in België. Daarenboven is er de band met Blues Oan daa Stoazze, alwaar hun versie van ‘I Shalle Not be Moved’ het lijflied was van de vereniging, zo’n mooie herinneringen vergeet je niet zomaar.

Het enige wat je niet kan regelen is het weer. Pokkenwarm was het in het klein zaaltje, wat er ook voor zorgde dat de meeste genodigden, waarvan een deel geen bluesliefhebbers waren, eerder het lommerrijk terras opzochten dan de warmte van het zaaltje. Enkele die-hards lieten de warmte echter niet aan hun hart komen en trotseerden de tropische temperaturen om te kunnen vaststellen dat de jongens ver van uitgeblutst waren.

We kregen een optreden in twee sets met een stevig ‘Breaking Up the House’ om de debatten te starten. Fun, is het woord dat je kan gebruiken om de interactie tussen de bandleden te formuleren. Je ziet duidelijk dat de mannen zich, na al die jaren, nog kostelijk amuseren en dat werkt aanstekelijk. Een funky ‘I’ll Play the Blues For You’, het verhaal van Rita met ‘When Rita Leaves’ , het onvermijdelijke ‘I Shall Not Be Moved’ (sweet memories) of ‘Drving Down The Highway’, allemaal toppers die ons naar een welverdiende pauze brachten. Tijd om even af te koelen en van een frisse pint te genieten.

De temperaturen waren niet gezakt tijdens de pauze maar de drive van de jongens werd er niet minder op. ‘Weekend Off’, ‘Bud’s Blues’, het kippenvel gevende ‘Members Only’ van Bobby Blue Bland’ werden gemixt met Delbert McClintons ‘Never been Rocked Enough’ of met Guy Forsyth’s ‘Good Stuff’. En zo gingen we stilaan naar einde optreden dat werd afgesloten met ‘Mary Had A Little Lamb’ en het meegezongen ‘Raise The Roof’.
Met het onvermijdelijke ‘Mustang Sally’ en een tweede maal, op verzoek gespeelde ‘I Shall Not Be Moved’ , werd het optreden afgesloten.

Ondanks het feit dat iedereen ver doorbakken was van de warmte, hadden wij toch kunnen genieten van, alweer, een schitterend optreden. Hideaway is en blijft een klasse band, neem dat gerust van mij aan.

Marcel